Tag: trainingsacteur

De laatste tijd word ik steeds vaker gevraagd als trainingsacteur voor trainingen rond het thema meldcode kindermishandeling en huiselijk geweld. Trainingen rond dit thema zijn momenteel zeer actueel en gevraagd. Vooral ook doordat door Corona families vaker en langer thuis zijn en dat blijkbaar voor meer spanningen zorgt. In deze trainingen worden zogenaamde aandachtsfunctionarissen getraind in het voeren van gesprekken met diverse betrokkenen rond kindermishandeling en huiselijk geweld.

De worsteling van slachtoffer, getuige en dader.

In mijn rol als slachtoffer/getuige/dader merk ik vaak ik een enorme worsteling. Als slachtoffer wil ik natuurlijk vooral dat het stopt. Maar ik ben vaak ook bang voor de dader en wil niet dat de dader wraak neemt voor de melding of dat de dader wordt veroordeeld. Als getuige/betrokkene wil ik natuurlijk dat het geweld/mishandeling stopt. Maar wil ik bv ook niet dat het leven van een complete familie op zijn kop wordt gezet, of dat een hele familie het hem/haar kwalijk neemt, dat ze hier melding van heeft gemaakt. Als dader wil ik vaak helemaal niet horen dat ik iets fout doe of dat ik hulp nodig heb. Aan de andere kant wil ik ook niet dat dit verder bekend wordt en ben ik ook soms onmachtig mezelf in de hand te houden.

In de trainingen rond het thema meldcode kindermishandeling gaat het vooral om het zorgen van veiligheid voor alle betrokkenen. Dat gaat middels hele duidelijke procedures en vooral rond de zorgvuldige communicatie met alle betrokkenen. Mijn taak als trainingsacteur is vaak het spelen van de diverse betrokkenen in deze situaties. Soms speel ik een slachtoffer, maar vaker speel ik een betrokkene, die het geweld opmerkt, soms speel ik ook een mogelijke dader.

De uitdaging van het gesprek

Vaak is het voor de deelnemers een uitdaging een gesprek te voeren waarin je slachtoffer/betrokken/dader uitnodigt te praten over de situatie, zonder daarin te oordelen, maar vooral te luisteren en te vragen. En vervolgens die hulp te bieden waar het slachtoffer/betrokkene/dader behoefte aan heeft.

Als de aandachtsfunctionaris in de training het gesprek met mij aangaat, is het dus van belang rekening te houden met de boven genoemde spanningsvelden. Als het ware ben je aan het laveren tussen wat het slachtoffer/getuige/dader wil en wat jij als aanspreekpunt wil bereiken. Natuurlijk is het belangrijk veel te vragen, door te vragen, zekerheid, ruimte en veiligheid te bieden. Maar aan de andere kant is het soms ook van belang te benadrukken, dat jij als aandachtsfunctionaris ook verantwoordelijkheden en procedures hebt, en dat jij ook wil dat er iets gebeurd.

De balans zoeken in het gesprek

Ik merk vaak dat deelnemers het meeste moeite hebben met die delicate balans tussen aan de ene kant veiligheid en ruimte en aan de andere kant toch ook de “plicht” iets met de melding te moeten en hierbij ook de geldende procedures te verduidelijken. In mijn rol ervaar ik het vaak wel als prettig, als er soms iets meer wordt doorgevraagd dan ik wil. En als me duidelijk is wat er wel en niet gaat gebeuren. Houvast en perspectief zijn hierbij belangrijk, maar wel op een manier waarbij ik als slachtoffer/getuige/dader het gevoel heb, regie te hebben.

Dit zijn hele fijne trainingen om als trainingsacteur te spelen. Ik heb steeds het gevoel dat ik echt iets waardevols toevoeg en het kunnen oefenen van deze gesprekken, deelnemers echt naar een hoger niveau brengt. Het zou toch fijn zijn, als we op deze manier kunnen zorgen voor een veiligere leefomgeving voor velen.

Graag zet ik ik mij als trainingsacteur in voor deze trainingen die ik ondere speel voor BLOCQ EHBO en het LUMC. Mocht u als trainer of organisatie interesse hebben in een samenwerking, dan kunt u zeker contact opnemen.

Acteren is vooral durven spelen. Assertief zijn is vaak ook een kwestie van durven. Assertiviteit oefenen met een trainingsacteur is veilig, spannend en leuk.

Je wilt je baas of opdrachtgever vragen om een gunst. Je wil je collega feedback geven op gedrag. Je wilt iemand vertellen dat je hopeloos verliefd bent. Allemaal voorbeelden van situaties die voor sommige mensen een eitje zijn en voor andere mensen een drama. Ze lopen er weken/maanden en jaren mee rond voordat ze het bespreekbaar durven maken. Om er dan vaak achter te komen dat het bespreekbaar maken eigenlijk best wel meeviel en de reactie van de persoon in kwestie lang niet zo dramatisch was als ze dachten. Maar voordat ze dan eindelijk durven. Dat is een hele stap.

En dan is het fijn dat je die situatie/ dat gesprek eens kan spelen om te zien wat je allemaal kan zeggen, hoe dat overkomt en vooral ook hoe je omgaat met de reactie van de ander. Als trainingsacteur speel ik vaak dit soort situaties omdat assertief zijn bij bijna iedereen wel een heikel punt is. We zijn bang om ons zelf bloot te geven, kwetsbaar te zijn en dingen te zeggen die een ander niet altijd leuk zal vinden. Maar we maken het is ons hoofd vaak wel groter en dramatischer dan het is. En we hebben vaak een slecht zelfbeeld. Als trainingsacteur kan ik echter vaak teruggeven wat ik wel en niet snapte aan de boodschap, hoe ik me erbij voelde en hoe ik zou kunnen reageren.

Het oefenen van de situatie begint vaak met het beschrijven van de situatie. Waar heb je moeite mee? Wat denk je dan? Waar ben je bang voor? Welk gedrag van de ander vind je moeilijk? Wanneer ben je tevreden in dit gesprek? Hoe ga je het gesprek aanpakken en wat ga je misschien anders doen. Vaak levert het bespreken van de situatie al de nodige spanning op. Maar het voorbespreken van de situatie, en je heel bewust zijn van wat je wil gaan zeggen en doen, brengt ook vaak weer inzicht en rust, waardoor het spelen van de situatie weer makkelijk is.

Tijdens het spelen van de situatie probeer ik me vooral te richten op de leerpunten en doelstelling van de deelnemer. Ik probeer het gedrag van de gewenste gesprekspartner zo realistisch mogelijk neer te zetten, maar….. vooral ook subtiel (en soms ook minder subtiel) reflecties te geven, welk gedrag ik zie en wat het met me doet. Ik kan bijvoorbeeld zeggen, dat ik het gevoel heb, dat er niet naar me geluisterd wordt, dat het me duizelt van de informatie, dat ik me aangevallen voel, maar ook dat ik de eerlijkheid waardeer, dat ik het fijn vind dat er naar me geluisterd wordt of dat het goed is dat dit ter sprake komt. Hiermee probeer ik de deelnemer al tijdens het rollenspel bewust te maken van gedrag maar ook kans te bieden het gedrag aan te passen. Dit bewust maken tijdens het spel, is misschien niet helemaal realistisch maar geeft deelnemer vaak wel een duidelijk beeld van wat er zou kunnen omgaan in het hoofd van de gesprekspartner. Zaken die tijdens een “echt” gesprek wellicht niet meteen helder zijn.

Mocht ik merken dat de deelnemer moeite heeft met de situatie of dat we ergens in het gesprek blijven haken, dan pauzeer ik vaak het gesprek even om met de deelnemer en/of groep en trainer te analyseren wat er nu precies gebeurd, en hoe we uit die impasse komen. Een tip die ik dan vaak geef is, het gebruiken van een helicopterview/ een stuk metacommunicatie. Daarin houdt de deelnemer de regie, en benoemt hij bv dat het gesprek lijkt vast te lopen, dat hij merkt dat ze er niet uit lijken te komen of bv dat ze er allebei wellicht wat emotioneel bij zijn. Daarna checkt hij bij de gesprekspartner hoe hij dit ziet, en of ze ze wellicht het gesprek anders kunnen vormgeven.

Het spelen van dit soort gesprekken geeft vaak veel inzichten voor deelnemers, maar vooral het feit dat ze het gesprek durven te voeren, geeft ze vaak veel vertrouwen en energie, het gesprek in de werkelijkheid ook te voeren. Met de tips en reflecties van de training in het achterhoofd geven dit soort oefeningen absoluut een impuls aan de assertiviteit van mensen, waardoor ze vaak al sterker en zelfverzekerder de training verlaten.