Mijn Blog

Als je met je hoofd met enige regelmaat op de televisie bent, betekent dat dus ook dat sommige mensen je daarvan gaan herkennen. Het zijn gelukkig geen Beatlestaferelen, ik heb nog geen vervelende reacties gehad en het overkomt me ook niet dagelijks. Toch kan ik inmiddels al onderscheid maken tussen verschillende manieren waarop ik herkend wordt. Misschien handig met je te delen, mocht het je zelf ook “overkomen”.

1.De-grote-ogen- of achter-zich-blijven-kijken-herkenning:

Dit is de meest voorkomende en prettigste. Ik loop door de supermarkt en uit mijn ooghoek zie ik een meisje (tussen de 9 en 13 jaar) met gefronsde blik naar me kijken en blijven kijken. Even later verschijnt er een soort grijns op haar gezicht.

Of ik loop op de markt en het meisje dat voor me loopt kijkt verbaasd achterom naar mij, en nog eens (zoekt bevestiging), en nog eens (vind bevestiging). Het enige onzekere aan deze herkenning is, dat ik niet weet of ze me herkennen van televisie of dat er gewoon een snotje uit mijn neus hangt.  Beste manier om met deze herkenning om te gaan is, de kinderen een vette knipoog te geven en het daarbij te laten.

2.De achter-de-rug-om-praters:

Opeens gaat het gesprek achter je over jou. Vaak voorafgegaan door herkenning uit puntje 1. Ik vang flarden op van een overdreven hard gesprek dat gaat over Spotlight, een directeur en dat het zo’n leuke serie is. Meest opvallende aan deze herkenning is dat het vaak een moeder van een kind is, die het hardst praat en niet de kinderen zelf. Daarnaast lijken deze mensen je te achtervolgen terwijl ze het gesprek over jou continueren. Dit is de onprettigste der herkenningen. Waarschijnlijk omdat de mensen die het betreft zich geen houding kunnen geven en dus in plaats van je aan te spreken, liever in je buurt over je gaan spreken. Om er toch maar vanaf te zijn, stap ik maar op deze mensen af voor een kort praatje. Al is het alleen maar om de achtervolging en het gesprek over mij te stoppen.

3.De extreem-korte-herkenning

Dit is de grappigste van allemaal en werkt heel relativerend. Plots stapt er een meisje (soms een jongen) op je af en zegt: “U bent toch van Spotlight?” Ik antwoord:”Ja inderdaad”. Meisje zegt:”Oh leuk”, en loopt vervolgens weer weg.

4.De hoe-brei-ik-er-een-eind-aan-herkenning

Dit begint als een extreem-korte-herkenning maar in plaats van dat het meisje (of jongen) wegloopt, blijft deze staan. Ze kijkt me hoopvol en vriendelijk aan en verwacht dat ik nu een gesprekje op gang houdt. In het begin vond ik deze erg moeilijk maar nu vraag ik standaard:”Kijk je graag naar Spotlight?”. Daarna volgt vaak een verlegen “ja”. Ik eindig met:”Fijn dat je kijkt en vooral blijven kijken!” Ik schud een hand of doe een boks en kan weer door.

Deze gaat overigens niet altijd op. Ik vroeg een meisje of ze altijd Spotlight keek, waarna ze eerlijk bekende het nooit te hebben gezien. Alleen haar giechelende vriendinnetjes durfden niet te vragen of ik het was, en zij durfde het wel.

5. De bevestigings-herkenning.

Twee jongens komen op me af gelopen en een jongen vraagt:”Bent u van Spotlight”?” Ik antwoord vriendelijk:”Ja inderdaad” De jongen zegt tegen de andere jongen:”Ik zei het je toch?”

6-De-brutale-moeder-herkenning

Uit het niets duikt een assertieve vrouw op met een telefoon die zelfverzekerd vraagt:”Mijn dochters willen heel graag met u op de foto.” Achter haar staan drie verveelde tienermeisjes. Ik voelde geen behoefte om op de foto te gaan. Waarom niet? vraag ik me nu af. Waarschijnlijk om de volgende redenen: De vraag miste een duidelijke aanleiding, de vraag werd indirect gesteld vanuit de meisjes door de vrouw en de foto diende gevoelsmatig alleen als een soort bewijsstuk. Eigenlijk werd bij deze herkenning, de hele herkenning overgeslagen. Ik hoefde alleen even te poseren. Ik zei vriendelijk dat ik daar helaas even geen tijd voor had en ben doorgelopen.  Het was misschien vooral de toon van de vrouw die het hem deed, een soort vanzelfsprekendheid dat ik vast wel even op de foto met de dames wilde, die me deed besluiten, het deze ene keer niet te doen.

Maar denk nou niet dat me dit dagelijks overkomt. Ik kan gelukkig nog rustig naar de Lidl, All-You-Can-Eat-Chinees en Kringloopwinkel zonder herkent de worden. Al vind ik een beetje herkenning best leuk. Vooral omdat je daardoor bevestigd krijgt dat er naar de serie wordt gekeken en dat kinderen het leuk vinden. Dus blijf herkennen zou ik zeggen.