Mijn Blog

Het kan raar lopen. Vorige week plaatste ik nog een post over de twijfels die je als acteur wel eens hebt. Diezelfde dag spotte ik toevallig een onopvallend oproepje op een website.  

Er werd nog gezocht naar een docent in een nieuwe Nickelodeon serie. Hij moest tussen de 40 en 55 jaar zijn en eventueel ook nog kunnen zingen, dansen of een instrument bespelen. Hoewel ik dacht dat hier vast wel weer minimaal honderd acteurs op zouden reageren, besloot ik toch maar te mailen. Ik paste wel in het profiel van een docent van tussen de 40 en 55 alhoewel mijn dans/zang/instrument kwaliteiten wat minder zijn. Maar waarom de kans niet wagen? Twee uur nadat ik mijn mailtje had verstuurd, hing Tuvalu Media aan de telefoon; of ik eventueel morgen al naar een casting wilde komen. En of ik een stuk of elf data beschikbaar was in april en mei. De dame aan de lijn klonk erg enthousiast en wilde me perse snel zien. Er zat wat haast achter. En zo zat ik de dag later al in de trein in een poging Amsterdam te bereiken. Dat dat niet ging lukken bleek al snel, toen werd omgeroepen dat Noord Holland onbereikbaar was. De casting kon ik gelukkig snel verplaatsen naar maandag. Dat was geen probleem. Ze wilden me heel graag zien en ze kon er eventueel wel een vergadering voor verzetten.

En zo zat ik maandagochtend (na een kennismakkingsgesprek met nieuw trainingsacteursbureau) in mijn pak met rode stropdas, oranje sokken en felblauwe hoofdtelefoon op een casting voor de rol van directeur van Theaterschool ‘t Podium in de nieuwe jeugdserie Spotlight van Nickelodeon. Het enige dat ik had kunnen voorbereiden  waren mijn kleding en een kort lijstje met jeugdige straattaal die ik vast wel kon gebruiken in een scene die we gingen spelen. De scenes hoorde ik pas ter plekke en mocht ik zelf improviseren. De casting ging snel. Iedere scene hoefde ik maar  eenmaal te spelen.  Hierdoor had ik het idee dat ik lang niet alles uit de scene had kunnen halen wat er in zat. Met een behoorlijk dubbel gevoel verliet ik die maandag het kantoor.  Ik had het in ieder geval geprobeerd.

Een paar uur later ging de telefoon al. Ze hadden alle audities op een rijtje gezet en ze (de productiemaatschappij) wilden mij hebben. Dat had ik niet verwacht. Dat had ik echt niet verwacht. Maar of ik meteen woensdagavond (twee dagen later dus)  in de agenda wilde zetten. Die avond zou de hele cast en crew elkaar ontmoeten. Alleen Nickelodeon moest nog wel even een GO geven. Dat zou ik pas dinsdag weten. Naar later bleek hoorde de hele cast dat ook pas dinsdag.

En zo kwam dinsdag alsnog het bevrijdende telefoontje en zat ik woensdag met de hele cast en crew aan tafel. Binnen nog geen week zat ik opeens in de cast van een nieuwe jeugdserie. Het kan dus raar lopen. Maar het is een erg leuk team. De docenten zijn in ieder geval een erg leuk team samen. Allemaal acteurs/zangers/dansers zonder kapsones, weinig ervaring met televisie maar wel zin in dit avontuur. De crew heeft er ook erge zin in en heeft gelukkig vaker met dit bijltje gehakt. Er moeten veel afleveringen worden opgenomen binnen een dag, dus het wordt voor veel mensen hard werken. Zeker voor de kinderen in de cast van Spotlight. Want dat zijn echte sterren. Zijn zijn in verschillende rondes gecast en kunnen allemaal zowel zingen/dansen/acteren en musiceren. Er valt voor mij dus nog vast wel iets te leren tijdens de opnames.