Het mogen spelen in de serie Spotlight van Nickelodeon is een bijzonder leuke ervaring. Vooral omdat je negen dagen lang (verspreid over anderhalve maand) met een team werkt dat steeds beter op elkaar ingespeeld raakt. Het is misschien leuk te vertellen hoe zo’n opname zoal verloopt.
De voorpret begint meestal vijf dagen van tevoren als ik de scripts voor de komende opnamedag binnen krijg en lees in wat voor situaties ik als directeur Willem Claesse nu weer beland. In de dagen erna schrijf ik zelf globaal de scenes in mijn eigen woorden op papier en schrijf er wat ideeën bij, hoe ik de scenes zou kunnen spelen. Het is en blijft scripted-reality dus tijdens de opnames kan het nog alle kanten op qua teksten en verdere invulling van de situatie. Juist het feit dat alles niet geheel vastligt maakt dat je er nog zelf heel veel in kwijt kan.
Meestal hoor ik een dag van tevoren welke tijd ik wordt verwacht met welke kleding en zit ik vervolgens de volgende dag in alle vroegte in de trein met mijn uitgeschreven script op het tafeltje naast een kop koffie en een koek. Op de opnamelocatie wordt ik inmiddels al luidkeels verwelkomt door de wakkere crew met een luidkeels “CLEASSE!” , zoals de leerlingen me in de serie ook vaak plachten na te roepen.
Opnamedagen zijn vaak lang en intens. Meestal speel ik in de ochtend in een ander script dan in de middag en soms bof je dat opnames door elkaar heen lopen. In dat geval moet je even helder blijven welke set kleding je in welke scene ook alweer droeg omdat anders de continuïteit in gevaar komt. Maar meestal kom ik daar wel uit. Respect voor de opnameleiders die continu scherp moeten blijven, wie in welk script speelt en wanneer want…..ze draaien drie afleveringen op een dag met twee verschillende ploegen in dezelfde school.
Scripted reality wordt vaak relatief snel opgenomen zo ook Spotlight. Camera’s staan niet op statief maar zijn handheld en volgen meestal de hoofdrolspelers op de voet. Teksten staan globaal op papier en kunnen ter plekke (deels) worden geïmproviseerd. Geprobeerd wordt om zo lang mogelijke scenes in een stuk op te nemen zonder cuts en knipjes of verwisseling van camerastandpunten. Het spelen in zo’n serie als Spotlight heeft dan ook iets heel dynamisch. Het bijzondere is dat de regisseurs niet zozeer uit de dramahoek komen maar vooral camjo’s zijn die ooit documentaires of nieuwsitems hebben geschoten. Voor de acteurs is het dus een uitdaging om de hele scene aan een stuk in een keer goed te doen zodat er niet geknipt hoeft te worden. Ik ben in ieder geval trots op een aantal zogenaamde one-takers: scenes die er in een keer op stonden.
Het schieten van een scene begint meestal met iedereen een plekje in de scene te geven. De regisseur heeft van te voren al (of niet) globaal een beeld gemaakt van de scene en begint deze vervolgens te zetten. Er wordt vaak gedraaid in een schoolklas of kantine vol met leerlingen dus allereerst krijgen de leerlingen een plaatsje waar ze op de achtergrond kunnen musiceren of dansen. Vervolgens wordt de loop van de scene besproken. Wie komt waar op, wie spreekt wie waar aan en waar gaat wie af. En het belangrijkste: hoe loopt de camera mee. Acteren voor de camera is toch vooral iets heel praktisch blijkt altijd maar weer. Wel bewust zijn waar de camera is, maar er dus niet op spelen.
Ik moest er in het begin wel aan wennen dat ik soms met zo veel mensen op de scene stond. Je staat in je rol als directeur toch vaak tussen een grote groep leerlingen plus daarnaast nog alle crew achter de camera. En dan moet je dus gaan spelen en die scene lekker laten lopen. Ja dat is soms toch nog wel erg spannend. Gerepeteerd wordt er weinig, meteen gedraaid wel. En dat is dan ook wel weer spontaan en vergt wat van je improvisatievermogen. Wat dan soms ook weer leuke dingen oplevert. Ik merk in ieder geval dat het een zeer leerzame ervaring voor me is om zo veel dagen voor de camera te mogen staan. En ik hoop natuurlijk dat deze serie zo’n succes gaat worden, dat er nog een serie komt. En misschien nog eentje en een film. Maar laten we eerst dit seizoen maar afwachten.
Het leuke aan de hele serie en cast is vooral dat die bestaat uit een groot aantal buitengewoon talentvolle kids. Tussen de scenes door (en in de scenes) wordt er her en der dus ook volop gemusiceerd en gedanst. Ik kan er alleen jaloers op zijn en genieten van zo veel jong talent die het vast en zeker allemaal zullen gaan maken. Ach en ik kan een beetje acteren. Dat is ook best leuk. Zeker in zo’n serie als Spotlight.