Daar lag ik opeens op de grond. In het ziekenhuis in België bleek ik een gebroken heup te hebben Ik lag op de grond voor ik er erg in had. Ik struikelde of ik gleed weg op het sjieke parket. Ik weet het niet meer. Een paar seconden later lag ik met fikse pijn op de grond. Eerst hoopte ik natuurlijk dat het een blessure was, maar eenmaal in het ziekenhuis, bleek het allemaal wat minder gunstig en bewerkelijker. De verpleegster liet er geen gras over groeien. In plaats van eerst even rustig te vertellen, wat er aan de hand was, legde ze me meteen de keus voor; hier opereren of in Nederland? Ik besefte maar half wat er aan de hand was en kreeg meteen die keuze voor de kiezen. Ik koos voor opereren in Nederland, maar gedurende de 12 uur dat ik in dat ziekenhuis verbleef wisselden de meningen over wat raadzaam was. Gelukkig lag ik 12 uur later, in een ambulance naar Nederland en werd keurig afgeleverd in het Ikazia ziekenhuis in mijn eigen Rotterdam, waar iedereen Nederlands sprak en super lief en zorgzaam voor me was. Een operatie op dezelfde dag zat er niet in, maar de volgende dag was ik als eerste aan de beurt en lag ik nog ruim voor de lunch met een compleet verdoofd onderlijf terug op de afdeling. En ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo een lekkere narcose gehad. Ze noemen het een “roesje” maar het was meer een zeer goede trip met een ijsje na.
En dat is dus het begin van een lang traject van herstellen en revalideren. In het ziekenhuis kon ik al staan en met krukken bewegen en had ik het gevoel dat die revalidatie bij mij wel snel zou gaan. De realiteit is soms echter weerbarstig. Eenmaal thuis gaan de vorderingen niet meer zo snel en moest ik een week rustig aan doen doordat de wond niet goed genas. Een kleine domper wellicht maar aan de andere kant ook wel een signaal dat ik komende tijd nog rustig aan moet doen en goed moet luisteren naar mijn lijf.
Aan de andere kant ben ik het thuiszitten en rustig aan doen nu wel zat en wil ik gewoon weer aan de slag. Dat voelt wel als een spagaat. Ik ben echter na 3 weken nog niet heel erg mobiel en zal mijn werkzaamheden dus beperkt moeten houden tot die klussen die ik online kan doen. Een geluk bij een ongeluk is, dat door de corona een klein deel van mijn werkzaamheden online zijn en ik dus vanuit huis kan acteren. Het is natuurlijk niet zoals ik het het liefst zou willen, maar aan de andere kant is het het wel fijn om soms nuttig bezig te zijn. En dan maar hopen dat ik weer snel “op de been” ben voor het echte werk.
De komende maanden zullen in het teken staan van revalideren en weer leren mijn heup en been te belasten. Daarnaast zal ik natuurlijk moeten leren mij op straat en op het werk te bewegen met krukken. Ik hoop natuurlijk stiekem dat dat allemaal heel soepeltjes zal verlopen en ik zo weer op de been ben. Aan de andere kant weet ik ook, dat ik geduld moet hebben en alles stapje voor stapje moet doen.
Door deze ervaring heb ik in ieder geval geleerd dat een ongelukje in een klein hoekje zit, dat gezondheid een groot goed is, dat ik heel erg van mijn werk hou en het erg mis en dat er in het leven soms dingen gebeuren waar je je naar zal moeten voegen.
